عشاق

تعریف علم .صورتی از چیزی نزد ذهن راعلم می نامند مثلا وقتی چزیری را می بینیم صورتی از آن در مغز ثبت می شود ومغز به آن علم پیدا می کند یا آشنا می شود مانند صورت درخت سیب .ماه .خورشید . حس و......

علم دو نوع است.

1- یا تصور یا صورت است یعنی ثبت چیزی در ذهن یا مغز بدون نسبت دادن یعنی مغز عکس صورت ها را می گیرد ونزد خود نگه می دارد اما ادون نسبت مانند مثال های فوق تصور علی .حسن . میز ......

2- علم ممکن است تصدیق باشد یعنی صورتهایی در ذهن ثبت می شود وبا یک فعل ربطی (است .هست .نیست )مانند صورت های عسل .شیرین وبا یک فعل ربطیِ است کامل می شود .مانند عسل شیرین است

تفاوت تصور وتصدیق

تصور تنها یک صورت یا یک شکل است در ذهن اما تصدیق صورتهایی است در ذهن وبا فعل ربطی

مثال دیگر . هر کدام از صورتهای (زمین .کروی )درذهن یک تصور است اما اگر به آن صورتها یک فعل ربطی اضافه کنیم می شود تصدیق که می شود

زمین کروی است=تصدیق       

زمین .کروی = تصورها

زمین = تصور 

کروی =تصور

عشقِ توبلا ومبتلا ما                                                           پیوسته خوشیم دربلا ما

عشق او گنجی ودلِ ما ویرانه ی                                       گنج او جو در دلِ ویرانِ ما

عشق اگر داری به میخانه خرام                                      ذوق ما می جو زسر مستانِ ما

عشق اوبحری وما غرقه در او                                          تو درآ دربحرِ بی پایانِ ما

کشتهء عشقیم وجان در کارِ جانان کرده ایم                        این حیات لایزالی خونبها داریم ما

میِ زخم عشق می نوشییم ما                                       خلعتی از عشق می پوشییم ما

در طریق عاشقی چوعاشقان                                         مدتی شد تا که می کوشییم ما

عشق می گوید سخن از وی شنو                                   ما نمی گوییم وخاموشییم ما

ما به عشقش عاقلِ دیوانه ایم                                        تا نپنداری که بی هوشییم ما

عاشق ومعشوق یکیست                                             رشته یکتو کی دو تو بینیم ما

احولست آنکس که یک بیند بدو                                      کی چو احول یک بدو بینیم ما

هرچه می گویند می گوییم ما                                       وانچه می جویند می جوییم ما

ما به بوی زلف سنبل بوی او                                         موبه مو زلف بتان بوییم ما

نداریم ما کار با کارِ کس                                               ندارد کسی کار با کارِ ما

نیست ما را ابتدا وانتها                                                تا ابد خود را به خود بوییم ما

عالمی غرقند درسیلابِ ما                                            تشنگان دانند قدرِ آبِ ما

خرم آن دل که شود محرم اسرارِ شما                            دلخوش آنکس که بود عاشقِ غمخوارِ شما

عقل برو برو برو عشق بیا بیا بیا                                   راحت جان ودل توئی دور مشو زپیشِ ما

عشق دردِ درد می جوید مدام                                     عشق را باصاف درمان کار نیست

عشق رابا می پرستان کار نیست                                عشق را باغیر ایشان کار نیست

عش بازیِ کار بیکاران بود                                           همچو کار عشق بازان کار نیست

عشق می بندد خیال این وآن                                     عشق را با این وآن کار نیست

هر که را عشق نیست آنَش نیست                              مرده ای میشمر که جانش نیست

لذت از عمر خود کجا یابد                                            عاقل ار ذوق عاشقانش نیست

                            باسلام

         بی مقدمه.آموزش وپرورش زیرساخت رشد وتعالی وپویایی ونشاط وبالندگی جامعه در عرصه های مختلف است

      به هر اندازه مورد کم توجهی یا بی مهری واقع شود خسارات جبران ناپذیری به بار می آورد.اگر اقتصاد ما سیاست ما دیانت ما فرهنگ وخودباوری ما پایبندی به ارزش ها وتعهد وتخصص وجدان کاری و....... در جامعه به هر اندازه کم رنگ شده باید موجب تأمل ونگاه ما به زیرساخت (آموزش وپرورش) باشدوبدانیم زنگ خطریست که باید دست اندر کاران ومسئولین این حوزه به خود بیایند ونگاهی به پشت سر خود بیاندازند به جامعه ی (معلمین) که رها شده واندیشیدن واندیشه ساز بودن آنها رنگ باخته ونیازهای مادی واولیه ی آنها محیط شده ومجال اندیشیدن را از آنها گرفته (با تأمین نیازهای اولیه وطبیعیست که انسان ورود پیدا می کند به نیازهای ثانویه واندیشیدن)ومسئولین می بایست  خواسته که نه حقوق حقه ی معلم به معنای واقعی را ادا کنند تامعلم باعزتمندی فقط وفقط بکوشد درجهت رشدِنوجوانان وجوانانی که فردایِ این سر زمین باشکوه فردایِ سربلندی فردای فرهنگ وخودباوری وفردای اندیشه اند.هرچه دراین زمینه هزینه شود سرمایه ی است گران ومحصول امروز معلم دانش آموزان ومحصول فردای جامعه اسانهایی اندیشمند واندیشه ساز است که باعث آبادانی امنیت وعزت وپیشرفت درهمه ی میدان هاست.معلم وقتی اندیشه ساز شد می تواند دستگیر کسانی باشد که توجه فردای جامعه به آنهاست.هرچند معلم با فداکاری وبا وجود همه مشکلات تلاش می کند در انجام وظیفه اش اما باید معلم مجال اندیشیدن داشته باشد تا اندیشه ها بسازد اما با وضع موجود نمی شود .سالها می گذرد به امید اینکه روزی در برنامه ها وسندها جای برای معلم اندیشمند باشد درسندها کسی که لحاظ نشده معلم است .امید است ریئس جمهور محترم عنایت خاصی داشته یکبار برای همیشه دغدغه های معلمین را مرتفع سازند تااو خود برریل اندیشه ها به حرکت در آید وبا قلمش انس بگیرد.

           یک مصداق رو بیان می کنم 

بیمه ی که طلایی نامگذاری شده به چه دلیل لست؟

لابد تمام هزینه های درمانی معلم راپوشش می دهد که نمی دهد

لابد درجهت تکریم معلم است که نیست وقتی باید برای کپی دفترجه چند کوچه وخیابان بدوی  وقتی به داروخانه مراجعه می کنی می گویند دارو آزاد است 

پس نه در جهت تکریم معلم است نه پوشش دهنده همه ی هزینه هی درمانی

پس لطفا نام دیگری بر آن بگذارید این نام توخالی پوست معلم را کنده      

زعشق  ناتمام ما جمال یار مستغی ست                                به آب ورنگ وخال وخط چه حاجت روی زیبا را 

معشوق عیان می گذردبرتو ولیکن                                         اغیار همی بیند از آن بسته نقاب 

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان                                    بگشود ناقه ای ودر آرزو بست

ای عاشقِ گدا جولبِ روح بخش یار                                           می داندت وظیفه تقاضا چه حاجت است

عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد                                    ای خواجه دردنیست وگرنه طبیب هست

درعشق خانقا وخرابات فرق نیست                                           هرجا که هست پرتوِ روی حبیب هست

عاشق چه کند گرنکشد بارِملامت                                         باهیچ دلاور سپر تیرِقضا نیست

عاشق مفلس اگر قلب دلت کردنثار                                         مکنش عیب که برنقد روان قادر نیست

سخنِ عشق نه آن است که آید به زبان                                  ساقیا می ده وکوتاه کن این گفت وشنفت

عشقبازی را تحمل باید ای دل پای دار                                      گر ملالی بود بود وگر خطایی رفت رفت

چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود                    ندانستم که این دریا چه موجِ خون فشان دارد

مطرب عشق عجب سازو نوای دارد                                         نقش هر نغمه که زد راه به جای دارد

عالم از ناله عشاق مبادا خالی                                               که خوش آهنگ وفرح بخش هوای دارد

طبیب عشق منم باده خود که این معجون                               فراغت آرد واندیشه خطا برد

عشق وشباب ورندی مجموعه ی مراد است                           چو جمع شد معانی گویِ بیان توان زد

معشوق چونقاب ز رخ درنمی کشد                                         هرکس حکایتی به تصور چرا کنند

عالم از شور شرِ عشق خبرهیچ نداشت                                فتنه انگیزِجهان غمزه ِ جادویِ تو بود

جان عشاق مپسند رخِ خود می دانست                                 واتشِ چهره بذین کار برافروخته بود

عاشقان زمره ی ارباب امانت باشند                                      لاجرم چشمِ گهر بار همان است که بود

حدیث عشق که از حرف وصوت مستغنی ست                       به ناله دف ونی درخروش وغلغله بود

میان عاشق ومعشوق فرق بسیار است                               چویار ناز نماید شما نیاز کنید

دلا درعاشقی ثابت قدم باش                                                  که درین ره نباشد کارِ بی أجر

فرشته عشق نداند که چیست ای ساقی                              بخواه جام وگلابی به خاکِ آدم ریز

عشقبازی کارِ بازی نیست ای دل سر بباز                               زانکه گویِ عشق نتوان زدبه چوگانِ هوس

دردِ عشقی کشیده ام که مپرس                                           زهر هجری چشیده ام که مپرس

زبورِ عشق نوازی نه کار هر مرغیِ ست                                   بیا ونوگل این بلبل غزلخوان باش

در وفای عشقِ تو مشهوِ خوبانم چوشمع                             شب نشینِ کوی سربازان ورندانم چوشمع

عشقبازی وجوانی وشرابِ لعلِ فام                                       مجلسِ انس وحریفِ همدم وشرب مدام

عاشقِ رویِ جوانی خوش نوخاسته ام                                  وز خدا دولتِ این غم به دعا خواسته ام

عاشق ورند ونظر بازم ومی گویم فاش                                  تا بدانی که به چندین هنر آراسته ام

عاشق ورند ومیخواره به آوازِ بلند                                           وین همه منصب از آن حورِ پریوش دارد

در عاشقی گریز نباشد زساز وسوز                                       استاده ام چو شمع مترسان ز آتشم

از چاهِ عشق ودولتِ رندان پاکباز                                         پیوسته صر مصطبه ها بود مسکنم

صنما باغم عشقِ تو چه تدبیر کنم                                      تا به کی در غمِ تو ناله ِ شبگیر کنم

دلق گداییِ عشق راگنج بودَ در آستین                                زود به سلطنت رسد هر که بودَ گدای تو

مخمورِ جامِ عشقم ساقی بده شرابی                               پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی 

گنجِ عشقِ خود نهادی در دلِ ویرانِ ما                                 سایه ی دولت برین کُنج خراب انداختی

درمصطبه عشق تنعم نتوان کرد                                          چوبالشِ زر نیست بسازم به خشتی

نقطه عشق نمودم به تو هان سهو مکن                             ورنه چون بنگری از دایره بیرون باشی 

 اشکم سخن می گوید لسانم بی کلام                    نفسم حبس قلبم میزند آرام 

اشکم سخن می گوید لسانم بی کلام                   پس سکوتم هق هق آلام 

دلم سنگین و نتوانم به کلام                                 به اشک سپردم اندکی از آلام 

اشکم چو نم نم باران بهاری                                  از دیده ها می شود جاری

قلب عصاره عقل است 

عقلانیت هر چه به اوج برسدملال ندارد

لذت و هیجان به اوج برسدملال و خستگی میاورد

همه قوا پایان دارند اما عقل پایان ندارد

هر هدفی افت و خیز دارد اگر خیز های ما بیشتر از افت های ما باشد روبه رشد هستیم 

انسان به آنچه می اندیشد تعریف میشود

جدا کردن گندم از خوشه ها یعنی بازگشت به اصل 

تجربه ابزار عقل است 

باطن و ظاهر از هم جدا نیستند باطن در قیافه ظاهر است 

غم از جنس کثرت است شادی از جنس وحدت

هر غمی که بر انسان می آید به خاطر این است که جایی وظیفه اش را انجام نداده است 

اگر عقل و آگاهی نبود طبیعت فراتر از خودش نمیرفت 

بیان گاهی با زبان است گاهی با نگاه گاهی با اشاره 

انسان هم دریا است (خیال)هم کوه (عقل)است .گزیده سخنان استاد دینانی

دشمن تفکر عادت است 

حد عقل را خود عقل تعیین میکند

انسان صیدقید خودش است

هر چه انسان متعالی شودقیودش کم میشود

قرب حق تعالی طی کردن مسافت نیست

اندیشه و آگاهی بدون آرمان متوقف میشود 

هر انسان یک خلوتگاهی داردکه جز خدا تا ابد کسی در آن راه ندارد

با خدا سخن گفتن راحت تر است تا درباره خدا سخن گفتن 

سکوت با آگاهی ارزشمند است 

عشق اشتراک در مسیر است